Help, ik ben verslaafd aan sparen

Ik dacht altijd dat het iets goeds was. Sparen. Voor later. Voor noodgevallen. Voor zekerheid. En dat is het ook tot het doorslaat.

Ik ben verslaafd aan sparen en ben zo gefocust geraakt op het opbouwen van mijn spaarrekening, dat ik vergeet te leven in het nu. Herkenbaar? Dan ben je misschien net als ik een beetje (of heel erg) verslaafd aan sparen.

Mijn eerste spaardoel was realistisch een buffer opbouwen. Ik las over financiële vrijheid, keek video’s over minimalisme, downloadde budget-apps. Ik vond het heerlijk. Elk tientje dat ik niet uitgaf voelde als een overwinning. Sparen werd mijn sport.

Op een dag had ik 5.000 euro op mijn spaarrekening. Een jaar later 10.000. En ik was trots, natuurlijk! Maar er zat ook iets geks onder, ik durfde niks meer uit te geven. Ondanks ik genoeg geld had om mezelf toch te verwennen met een paar mooie sneakers, een heerlijke vakantie of gewoon mezelf wat extra verwennen met wat spulletjes die ik eigenlijk niet nodig had.

Ik verslaafd aan sparen? Doe normaal

Mijn ouders waren de eerste die me vertelde dat ik mijn spaargedrag niet meer onder controle had. Ik liep weken rond met kapotte oordopjes omdat “ik nog even wilde wachten met nieuwe kopen.” Maar ook mijn wasmachine die helaas de geest had gegeven werd niet vervangen. Trouw kwam ik elke zaterdag bij mijn ouders een wasje draaien, want een nieuwe wasmachine was een flinke hap uit mijn spaargeld. Ik ging zelf zo ver dat ik twee keer per week bij mijn ouders at om zo geld uit te besparen.

Het werd een patroon. Niet alleen willen sparen, maar moeten sparen. Alsof uitgeven automatisch fout was. Alsof elk bedrag dat van mijn rekening verdween, een bedreiging was. Sparen gaf me controle. In een wereld die vaak chaotisch en onzeker voelt, was mijn spaarrekening een veilige basis. Als ik spaarde, voelde ik me sterk. Onafhankelijk. Veilig. Maar veiligheid kan ook een gevangenis worden als je nooit ruimte laat voor plezier, spontaniteit of jezelf iets gunnen.

Mijn tips om weer balans te vinden

Nadat ik had ingezien dat ik echt verslaafd aan sparen was, ben ik langzaam gaan veranderen. Uiteraard met vallen en opstaan. Gelukkig hielpen mijn ouders mij om weer op een gezonde manier met geld om te gaan. In plaats van geld bestraffend te benaderen, ben ik het gaan zien als een middel om mijn leven mooier te maken. Ik mag investeren in ervaringen, mensen en dingen die mij blij maken.

Naast een “x bedrag op mijn spaarrekening” heb ik nu ook doelen als “Elke maand een leuk uitje” of “Trakteer mezelf op iets kleins na een drukke week.” Geld is niet alleen voor later, ook voor nu. Ik dacht dat ik de enige was die krampachtig met geld omging, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Door het bespreekbaar te maken, voelde ik me minder alleen en minder streng voor mezelf.

Sparen waarom? Om ooit vrijer te leven. Maar als ik nu alles ontzeg, leef ik nu al niet vrij. Die paradox helpt me relativeren.

En nee, ik ben nog steeds niet roekeloos

Ik spaar nog steeds. Maar ik laat mijn leven er niet meer door beheersen. Als ik zin heb in een croissant bij mijn koffie, dan haal ik die. Als mijn jas kapot is, koop ik een nieuwe zonder er drie weken over te tobben. Ik zie mijn spaarrekening als een goede vriend, betrouwbaar, aanwezig maar niet de baas in huis.

Sparen is geweldig. Maar als het doorslaat, wordt het een ramp. Een gewoonte die bedoeld is om je vrij te maken, kan je dan juist beperken. Daarom is mijn nieuwe motto: “Zorg goed voor later, maar vergeet vandaag niet.”

Want van je geld mag je best houden. Maar van jezelf nog net een beetje meer.

---

Ook leuk om te lezen…